Servis
Servislerin kalktığı alanda her şey dün olduğu gibiydi. Dün olanlar da evvelki günün kopyasıydı. Evvelki gün de ondan öncekinin. Yani çalışanlar için her şey her zamanki gibiydi. Ama bu sıradanlık bir örtüydü; farkında olunmayan bir mutluluğun üstüne serilmiş, usta zanaatkarların elinden çıkmış bir örtü. Bu kısacık zaman dilimi, neredeyse tüm gün boyunca onlardan hiçbir şeyin istenmediği yegane andı. Kuyrukta sırasını bekleyen istekler her zaman vardı ama servis alanında neredeyse hiçbiri yapılamazdı. Öylece dalıp gitmenin, saldırmayı bekleyen gerçeklerin tehdidinden birazcık uzak durabilmenin yeriydi orası. Ne var ki birçok insan yaşadıkları bu kısacık mutluluğun; eve görevini yapmış biçimde dönmekten kaynaklandığını düşünürdü. Alın terimle çalıştım, eve götüreceğim her lokmayı hak ettim. Huzurluyum… Dışarıdan bakınca Belkrin Noyel için de durum aynı görünüyordu. Ne var ki o kulaklığa benzeyen garip cihazı takmıştı ve bu halde kendisi için huzur bulmanın olanaksız olduğunu biliyordu....